Παλαιότερα, η ιδέα του θανάτου ενός προσώπου συγγενικού ή μη, εξαιτίας κάποιου εργατικού ατυχήματος ή μιας αρρώστιας που οφειλόταν στην επαγγελματική του ενασχόληση, δεν ήταν κάτι που εξέπληττε τους ανθρώπους. Φτάνοντας ωστόσο στον 21ο αιώνα και ενώ καλούμαστε να εορτάζουμε ετησίως την Παγκόσμια ημέρα για την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία την 28η Απρίλη, προκαλεί ένα αίσθημα τρόμου και απορίας η είδηση ότι ένας συνάνθρωπός μας νοσεί σοβαρά και πιθανόν να καταλήξει εξαιτίας του επαγγελματικού του ρόλου.
Οι πιο κοινά εμφανιζόμενες περιπτώσεις, αφορούν ασθένειες του δέρματος, οι οποίες προκαλούνται από ουσίες και παράγοντες , που είναι νοσογόνες για τα κύτταρα του δέρματος. Αυτή η κατηγορία αφορά επαγγελματικά εκτιθέμενους σε αιθάλη, πίσσα και άσφαλτο, ανθρακένιο και τις ενώσεις του, ορυκτέλαια και ακατέργαστη παραφίνη. Είναι γνωστό ότι τα περιστατικά καρκίνου του δέρματος ολοένα και αυξάνονται και στις περιπτώσεις όπου αυτά οφείλονται σε επαγγελματική έκθεση, θα πρέπει η εκάστοτε εταιρεία που σχετίζεται με την παραγωγή αυτών των ενώσεων, αλλά και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που πιθανόν να έχουν προβεί σε λανθασμένη χρήση τους, να μεριμνούν για την εκπαίδευση των υπαλλήλων και την επίβλεψη της τήρησης των μέτρων ασφαλείας και διασφάλισης της υγείας που προβλέπονται από τους αρμόδιους φορείς.
Άλλες περιπτώσεις αφορούν την έκθεση των εργαζομένων σε τοξικές ουσίες , για την οποία την ευθύνη για την ασφάλεια των υπαλλήλων φέρει αποκλειστικά η εκάστοτε επιχείρηση που τις χρησιμοποιεί. Σε άλλες περιπτώσεις, ασθένειες στο χώρο εργασίας μπορούν να οφείλονται και σε φυσικά αίτια, όπως η έκθεση σε θερμική ακτινοβολία (πιθανόν να προκαλέσει καταρράκτη), ερεθισμοί του επιπεφυκότος του οφθαλμού εξαιτίας υπεριώδους ακτινοβολίας, βαρηκοΐα, λόγω βλαπτικού θορύβου και οστεοαρθρικές ασθένειες των χεριών από μηχανικές δονήσεις, αναπνευστικά προβλήματα εξαιτίας εισπνοής για μεγάλο χρονικό διάστημα τοξικών ουσιών (π.χ. αμιάντωση). Δεν εκλείπουν φυσικά και όλες οι περιπτώσεις αρρώστων που πάσχουν από χρόνιες καταπονήσεις του μυοσκελετικού συστήματος, εξαιτίας κόπωσης, αυξημένου φόρτου εργασίας, πολύωρης ορθοστασίας κ.ο.κ.
Για όλα τα προαναφερθέντα, κάθε επιχείρηση που σέβεται τον εαυτό της, θα πρέπει – ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο κίνδυνος είναι αυξημένος- να ενημερώνει το εν δυνάμει προσωπικό της και να έρχεται σε συνεννόηση με τις ασφαλιστικές εταιρείες και τους ιατρικούς ομίλους, ώστε να παρέχει τις προ απαιτούμενες υπηρεσίες υγείας στους εργαζομένους της. Το ίδιο βέβαια , θα πρέπει να τηρείται όχι μόνον από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά και από τον δημόσιο τομέα, ο οποίος απασχολεί χιλιάδες εργαζομένους καθημερινά. Δε νοείται να γίνονται έργα με ανασφάλιστους εκτελεστές, δε νοείται να κινδυνεύουν οι συνάνθρωποί μας και να υποβαθμίζεται το δικαίωμά τους στην εργατική ασφάλεια και υγεία , για λόγους κέρδους και οικονομίας. Μάλιστα, ο κάθε δήμος (και στη συγκεκριμένη περίπτωση και ο δικός μας που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ενεργός στα κατασκευαστικά έργα), θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και να «ενοχλεί» τους εκάστοτε αρμόδιους φορείς , με σκοπό να προσφέρει ένα όσο το δυνατόν υγιές και πάνω από όλα ασφαλές περιβάλλον εργασίας στους ασκούμενούς του. Και φυσικά, κλείνοντας, δε θα μπορούσε να λείψει από το παρόν άρθρο η σύγχρονη κατάσταση που επικρατεί σε πολλούς χώρους εργασίας, που ουδέν μέτρο λαμβάνεται για την αποφυγή της διασποράς του κορωνοϊού, ενώ πολλές είναι και οι αναφορές σε εργασιακά περιβάλλοντα όπου παρά την εμφάνιση κρουσμάτων, η λειτουργία τους όχι μόνον δεν αναστάλθηκε, αλλά δεν ελήφθησαν καν τα προβλεπόμενα μέτρα απολύμανσης των χώρων και εξέτασης των εργαζομένων. Πολλές καταγγελίες γίνονται ακόμα και για ρατσισμό απέναντι σε άτομα που θεώρησαν σκόπιμο να μεριμνήσουν για την διασφάλιση της προσωπικής τους υγιεινής και προστασίας, κάτι που κατά τη γνώμη μου θεωρείται συμπεριφορά τριτοκοσμικού πολιτισμού…
Προβληματίζει επομένως στην εποχή μας μία τάση αύξησης των επαγγελματικών ασθενειών, οι οποίες θα περιμέναμε όχι απλώς να έχουν μειωθεί, αλλά να έχουν πλέον εκλείψει από την καθημερινότητά μας. Στο βωμό του κέρδους θυσιάζονται σαφώς πολλά, μήπως η υγεία και η ασφάλεια του εργαζομένου είναι ένα από αυτά;
