Ο λανθασμένος όρος «άτομα με ειδικές ανάγκες» έχει απορριφθεί εδώ και χρόνια, από ολόκληρη την κοινότητα των ΑμεΑ κι όχι μόνο, καθώς θεωρείται προσβλητικός, υποτιμητικός, αντιδραστικός και ξεπερασμένος – ειδικά εν έτει 2021!
Ο όρος που αντιπροτείνουν οι αντίστοιχες επιτροπές της εν λόγω κοινότητας και όσοι μελετούν το ζήτημα της ορολογίας που χρησιμοποιείται, είναι «άτομα με αναπηρία» (ΑμεΑ) ή, ακόμη καλύτερα, «άνθρωποι με αναπηρία», καθώς δίνεται η εντύπωση πως είναι ακόμα μικρότερη η «διάκριση», η «διαφορά» – ενώ δε θα έπρεπε να υφίσταται καν διαφορά, ιδίως στην αντιμετώπισή τους! – ανάμεσα στα ΑμεΑ και στους ανθρώπους που δεν παρουσιάζουν κάποια αναπηρία.
Μείζονος σημασίας είναι να αντιληφθούμε όλοι πως η ορολογία που χρησιμοποιείται έχει κοινωνικό, πρακτικό επίπεδο και συχνά πολιτικό υπόβαθρο και κρυμμένες πολιτικές σκοπιμότητες από τους αρμόδιους φορείς που λαμβάνουν αποφάσεις για τα άτομα με την οποιαδήποτε αναπηρία. Γι’αυτό και οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις εκφράσεις μας και να αποφεύγουμε τον όρο «άτομα με ειδικές ανάγκες», καθώς δε φαίνεται να είναι τόσο «αθώος»…
Οι προθέσεις των πολιτικών – αρμόδιων που χρησιμοποιούν τον παραπάνω όρο, όπως φαίνεται, δεν είναι και οι αγνότερες, καθώς προσπαθούν να κρύψουν πίσω από αυτόν τις δικές τους ευθύνες για τη θέσπιση ορθών νόμων και την καθιέρωση ενός πλαισίου προστασίας και υποστήριξης των ΑμεΑ.
Μπορεί να ερμηνευθεί και ως “ πρόκειται για «ειδικές ανάγκες» που δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα να καλύψουμε”…
Αυτό, εξάλλου, αποδεικνύεται και στην πράξη, εφόσον ακόμη και σήμερα οι άνθρωποι με αναπηρίες και οι οικογένειές τους, δυσκολεύονται απίστευτα να συμμετέχουν σε δραστηριότητες όπου η πρόσβασή τους θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη κι επιβεβλημένη.
Αντίστοιχο πρόβλημα, αντιμετώπιζαν μέχρι πρότινος και συμπολίτες μας, με την πολύμηνη αδιαφορία και εναντίωση του Δήμου προς την πρόσβαση των ΑμεΑ στο κολυμβητήριο Αρτάκης, όπως έχουμε θίξει σε προηγούμενο άρθρο…
Και σε αυτήν την περίπτωση, οι πολιτικοί υπεύθυνοι είχαν επικαλεστεί αυτές τις «ειδικές ανάγκες» ως πρόσχημα: «Κάθε ΑμεΑ χρειάζεται δικό του προπονητή και κάθε προπονητής παίρνει και 70€ την ώρα!» είχε πει χαρακτηριστικά ο κ. Κονιδάρης…
Αν λάβουμε υπόψιν μας πως όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι και προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση των ανθρώπων αυτών, μάλλον θα ευαισθητοποιηθούμε και, κατ’ επέκταση, θα κινητοποιηθούμε περισσότερο.
Αυτό χρειάζεται, επιτέλους, να κάνουν και όσοι λαμβάνουν αποφάσεις… Να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα ύπαρξης πρόνοιας για ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως και την υποστήριξη όσων το έχουν ανάγκη – ΑμεΑ, φτωχές οικογένειες κ.ά. – ώστε να συμμετέχουν όλοι, άνετα, στην κοινωνική ζωή κι όχι μόνο.
Αν οι πολιτικοί και οι φορείς μάς αποδείξουν εμπράκτως πως αποδέχονται τη «διαφορετικότητα» (σε οποιοδήποτε τομέα) θα μπορέσει να εδραιωθεί ένα σωστό, ανθρωποκεντρικό πλαίσιο πολιτικής και εμείς θα μιλάμε για «κράτος πρόνοιας».
Όσον αφορά τους ανθρώπους με αναπηρία, απαραίτητο είναι να υπάρχει πρόνοια, μεταξύ άλλων, για τα παρακάτω, αναφαίρετα δικαιώματά τους:
α) την προσβασιμότητα και την ισότιμη συμμετοχή τους σε όλους τους χώρους και τις δραστηριότητες (πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές κ.ά) αντίστοιχα,
β) την απασχόλησή τους, αφού ούτως ή άλλως πολλά άτομα με αναπηρία μένουν ανεπηρέαστα στο κομμάτι της εργασίας και μπορούν να προσφέρουν πολλές φορές περισσότερα σε έναν κλάδο από άτομα χωρίς αναπηρία,
γ) την εκπαίδευση και κατάρτισή τους σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και
δ) την κοινωνική προστασία που περιλαμβάνει και οικονομική στήριξη για τα έξοδά τους.
Η αλλαγή που επιζητούμε, ξεκινά από εμάς.
Τη διεκδικούμε με τις προσφωνήσεις που χρησιμοποιούμε, με τον τρόπο συμπεριφοράς μας και με τις δράσεις μας κατά των όποιων διακρίσεων.
Εσύ;
