Γιώργος Γάσπαρης: “Η Νέα Σμύρνη από τον Δήμαρχο μέχρι και τον Πανιώνιο πρέπει να κάνει ένα restart”

Δώσαμε ραντεβού με τον Γιώργο Γάσπαρη σε ένα κεντρικότατο σημείο στην πλατεία στις 10 Απριλίου. Τη μέρα που πριν 30 χρόνια είχε καεί το πελεκούδι στη Νέα Σμύρνη, λόγω της κατάκτησης του Κυπέλλου Ελλάδος στο μπάσκετ από τον Πανιώνιο. Το μοναδικό τρόπαιο στην ιστορία του…
Ερωτήσεις δεν είχα ετοιμάσει… ήμουν βέβαιη ότι ο Γιώργος Γάσπαρης σαν ένας εξαίρετος playmaker που ήταν, θα μοίραζε σωστές «πάσες» για να πάει η συζήτηση σε όλα τα ενδιαφέροντα θέματα που ήθελα να θιχτούν.
Και αυτό έγινε. Όπως τον θυμόμουν και τον είχα ζήσει ως φίλαθλος στο κλειστό της Αρτάκης, ορμητικό, αποφασιστικό, αποτελεσματικό, έτσι ήταν και στην κουβέντα μας. Ξεκάθαρος στις απόψεις του, καυστικός στον λόγο του, αλλά πάνω από όλα, φανατικός από τα γεννοφάσκια του, Πανιώνιος και Νεοσμυρνιώτης.

Η 10η Απριλίου είναι ιστορική για τον Πανιώνιο. 30 χρόνια από την κατάκτηση του κυπέλλου στο μπάσκετ το 1991. Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από εκείνη τη μέρα;

Είμαστε τυχεροί που το πήραμε, γιατί είχαν βγει με 5 φάουλ και ο Φάνης και ο Χάντσον…το ήθελε ο Θεός να νικήσουμε. Το θέλαμε πολύ αυτό το Κύπελλο και το πιστεύαμε ότι θα το πάρουμε. Το λέγαμε από μέρες. Παίξαμε με τρομερή αυτοπεποίθηση. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε. Σε τέτοια παιχνίδια, το παίρνει αυτός που το θέλει περισσότερο. Εμείς το θέλαμε πιο πολύ. Και είχαμε και πολύ καλή ομάδα. Δουλεμένη τα 3-4 τελευταία χρόνια. Ο καθένας είχε το ρόλο του. Εκπληκτική ομάδα. Δεμένη. Ζούσαμε ο ένας για τον άλλον. Είχαμε τρομερή χημεία.

Σαν φίλαθλοι θυμόμαστε την υποδοχή της ομάδας στην πλατεία, που δεν είχε ακόμα πεζοδρομηθεί. Τι θυμάσαι εσύ από εκείνη τη μέρα;

Χαμός… δεν ξέρω κι εγώ πόσες χιλιάδες κόσμος μαζεύτηκε. Το πούλμαν δεν μπορούσε να διασχίσει το δρόμο. Είχαν ανέβει στην οροφή. Ήταν να πάμε στο Δημαρχείο, αλλά τελικά δεν πήγαμε, γιατί ήταν επικίνδυνο με τόσο κόσμο.

Τα συναισθήματά σου για εκείνο το βράδυ;

Κοίταξε… είμαι μια ειδική περίπτωση, καθώς έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει απέναντι από το γήπεδο ποδόσφαιρου του Πανιωνίου. Ήμουν παιδί του Πανιωνίου από πιτσιρικάς. Πήγαινα στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ… παντού. Έχω φάει πολλές φορές ξύλο στις κερκίδες για τον Πανιώνιο. Οπότε καταλαβαίνεις ότι για μένα ήταν όνειρο ζωής αυτό. Με την ομάδα που αγαπάς, με την ομάδα που έχεις μεγαλώσει να παίρνεις τίτλο και να είσαι πρωταγωνιστής. Είναι ένα όνειρο, που μακάρι κάθε παιδί να το βιώσει. Εγώ είχα την τύχη, με την κατάκτηση του Κυπέλλου, να νοιώσω ότι το μπάσκετ μου τα έχει δώσει όλα. Ότι δεν θέλω τίποτα άλλο. Ήμουν 100% γεμάτος.

Το μπάσκετ τελικά στα έδωσε όλα;

Τα πάντα, εκτός από χρήματα… Υπήρχε τίμημα να παίζεις στον Πανιώνιο. Ο κόσμος πίστευε ότι βγάζαμε τρελά λεφτά τότε. Εκτός από τον Φάνη, οι υπόλοιποι βγάζαμε ένα μισθό ίσα-ίσα να πληρώνουμε νοίκι, φαγητά, έξοδα. Αυτά ήταν τα λεφτά. Καμία σχέση με τα συμβόλαια που κλείνονται σήμερα.

Η μεταγραφή σου στον Άρη;

Ήταν μια ανθρωποθυσία… Οι τότε διοικούντες με βάλανε σε ένα δωμάτιο και μου είπαν: «για να σωθεί ο Πανιώνιος, αφού ο Φάνης δεν μπορεί να πουληθεί (θα γινόταν ξεσηκωμός από τις διαμαρτυρίες), η μοναδική περίπτωση είναι να πουλήσουμε εσένα, για να εξασφαλίσουμε κάποια χρήματα (η μεταγραφή τότε είχε γίνει έναντι 1εκ ευρώ σημερινά χρήματα, αρκετά μεγάλο ποσό για την εποχή εκείνη).»
Με αυτόν τον τρόπο ο Πανιώνιος θα μπορούσε να εξασφαλίσει τα budgets της επόμενης 5ετιας.
Έτσι, αναγκάστηκα να πάω στον Άρη, αφού με απείλησαν, ότι αν δεν πάω, θα μου κόψουν το μπάσκετ.

Μετά την θητεία σου στον Άρη τι έγινε;

Η ατυχία μου ήταν, ότι από το 1996 και μετά επιτράπηκαν οι κοινοτικοί στο πρωτάθλημα. Για τους Έλληνες ήταν το τρένο της μεγάλης φυγής. Φύγανε πολλοί στο εξωτερικό. Ήμουν τότε σε μια ηλικία που είχα κουραστεί, είχα ταλαιπωρηθεί, είχα απογοητευτεί με τις εξελίξεις και αποφάσισα να μείνω στην Ελλάδα. Έπαιξα Α1 στο Ηράκλειο άλλη μια χρονιά. Δεν το κρύβω, ότι τελείωσα την καριέρα μου με δυο χρονιές στο Μίλωνα στην Α2, μόνο και μόνο επειδή ήταν κοντά στο σπίτι μου. Σταμάτησα πολύ μικρός. Σε ηλικία μόλις 32 ετών. Δεν είχα ούτε διάθεση, ούτε όρεξη. Ήμουν άδειος από ενέργεια και από κάθε είδους φιλοδοξία.
Το έχω μετανιώσει βεβαία. Θα μπορούσα να έχω παίξει μπάσκετ μέχρι 36-37 ετών. Με βοηθούσε και το σώμα μου, αλλά εκείνη την εποχή, έτσι σκεφτόμουνα, έτσι έπραττα…
Η μεγαλύτερη, βεβαία, απογοήτευση ήρθε όταν στα 32 μου ζήτησα από τον Πανιώνιο να κλείσω την καριέρα μου από εκεί που ξεκίνησα. Και ο Πανιώνιος μου αρνήθηκε. Και έτσι σταμάτησα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση μου.

Παρόλη την απογοήτευση που ένοιωσες, τα συναισθήματα σου για τον Πανιώνιο παραμένουν ιδία;
Κοίταξε… ο Πανιώνιος δεν είναι ο εκάστοτε πρόεδρος ή προπονητής. Ο Πανιώνιος είναι ομάδα, ιστορία, ιδέα, το γήπεδο, ο κόσμος του. Όχι, δεν με έχει απογοητεύσει ο Πανιώνιος. Αλλά κατά καιρούς έχουν περάσει προπονητές ή διοίκηση που αυτοί με έχουν απογοητεύσει. Όχι ο Πανιώνιος.

Αν σου πρότεινε κάποιος να αναλάβεις μια θέση στην ομάδα θα δεχόσουν;

Θα ξαναγύριζα ευχαρίστως, αν ο ίδιος ο Πανιώνιος έδειχνε διάθεση να χτίσει από το μηδέν κάτι καινούριο, από την αρχή. Όπως είχε κάνει ο συγχωρεμένος ο Βαρίκας το ‘79-‘80. Η ομάδα είχε πέσει Β΄ εθνική και κάναμε ένα καινούριο ξεκίνημα, φτιάχνοντας από το μηδέν την ομάδα, η οποία εν τέλει έφτασε να παίξει μέχρι και Ευρωλίγκα. Αν ο Πανιώνιος θέλει να γίνει πάλι πρότυπο στην Ελλάδα, ευχαρίστως εγώ είμαι διαθέσιμος.
Παρόλα αυτά, οφείλω να πω, ότι με υλικά κατεδάφισης, καινούρια πολυκατοικία δεν φτιάχνεται.

Σε μας τους απλούς φιλάθλους, που δεν γνωρίζουμε τα πράγματα από μέσα, μας φαίνεται περίεργο το γιατί κάποιοι άνθρωποι, που έχουν γράψει ιστορία ως παίκτες, είναι μακριά από την ομάδα, τη στιγμή που, αγωνιζόμενη στη Γ΄ εθνική, το μέλλον της διαγράφεται επιεικώς αβέβαιο….

Είναι γνωστό και αποδεδειγμένο σε όλον τον πλανήτη, ότι άνθρωπος, κράτος, σωματείο ή οποιοσδήποτε δεν σέβεται την ιστορία του, πυροβολεί τα πόδια του. Αυτό έχει συμβεί στον Πανιώνιο. Γι αυτό βρίσκεται στο σημείο που βρίσκεται και πελαγοδρομεί. Διότι γύρισε την πλάτη του στην ιστορία του. Γύρισε την πλάτη του σε ανθρώπους που μπορούν και θέλουν να προσφέρουν. Πρέπει να το ξαναδεί αυτό. Να το ξαναφιλοσοφήσει. Για να αγαπήσει πάλι ο κόσμος την ομάδα, να ξαναδεθεί μαζί της και να ξαναγυρίσει στο γήπεδο. Για να γυρίσει ο κόσμος στο γήπεδο, θα πρέπει να ξέρει, ότι είναι μια ομάδα με υγεία, μια ομάδα χωρίς συμφέροντα, μια ομάδα που δεν θα παίζει κάποιος επειδή είναι γιος κάποιου.
Η Νέα Σμύρνη το έχουμε πει… είναι χωριό… Ο κόσμος ξέρει τα πάντα. Πρέπει να επικρατήσει πάλι αξιοκρατία. Αν ο Πανιώνιος θέλει να γίνει πάλι ο Πανιώνιος, εμείς είμαστε εδώ να βοηθήσουμε, όπου και όπως χρειάζεται. Όχι μόνο εγώ… ο Μποσγανάς, ο Χουγκάζ, είναι και καλοί προπονητές και Πανιώνιοι. Θα μπορούσαν να έρθουν να βοηθήσουν… ο Βαγγέλης ο Βλάχος, ο Ηλίας ο Ζούρος… έχουμε τον πρύτανη του μπάσκετ τον Κώστα τον Μίσσα που έχει γράψει ιστορία σε εθνικές ομάδες, ομάδες υποδομών….
Ο Πανιώνιος δεν τους έχει χτυπήσει την πόρτα. Ο κόσμος ας βγάλει τα συμπεράσματά του…

Ποια είναι η γνώμη σου για το επίπεδο του αθλήματος σήμερα;

Το χειρότερο ever. Μια αηδία και μίση. Ο Βασιλακόπουλος εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού που παίζουν Euroleague με 6 ξένους. Δεν γίνεται να παίζουν 6 ξένοι και στο πρωτάθλημα, που μπορεί να αλλάζουν συνέχεια, δεν είναι και σαν επίπεδο το καλύτερο. Οι έλληνες έχουν γίνει επαγγελματίες ρολίστες και αλλάζουν κάθε χρόνο ομάδα. Αυτό είναι η καταστροφή του μπάσκετ. Δεν είναι μπάσκετ βασικά.

Ας αλλάξουμε θέμα… έχεις γεννηθεί, έχεις μεγαλώσει και μένεις στη Νέα Σμύρνη. Μίλησε μας για το «χωριό» μας.

Το πατρικό μου ήταν απέναντι από τη Θύρα 3 του ποδοσφαίρου. Εκεί ήταν και ένα γήπεδο με τσιμεντένιες μπασκέτες. Δίπλα ήταν η ΛΑΝΣ (Λύκειο Αρρένων Νέας Σμύρνης), που πήγα σχολείο. Πιο δίπλα ήταν το 1ο Δημοτικό τότε (τώρα είναι το 10ο). Σε αυτό το τετράγωνο μεγάλωσα.
Είναι όλη μου η ζωή. Τα παιδικά μου χρόνια. Στην πλατεία. Εδώ γνώρισα τη γυναίκα μου, εδώ ερωτεύτηκα, εδώ παντρεύτηκα, εδώ έπαιξα μπάσκετ. Εδώ έκλαψα. Είχα και μαγαζί (καφέ) στην πλατεία 10 χρόνια.
Όλη μου η ζωή είναι συνδεδεμένη με αυτό το πράγμα, που λειτουργεί σαν τη βαρύτητα της γης. Όσο και να θέλω να ξεφύγω με τραβάει πίσω. Δεν μπορώ να φύγω. Όσες φορές έχω απογοητευτεί και έχω πει δεν θα ασχοληθώ ξανά, με τραβάει πίσω. Γι αυτό στεναχωριέμαι που βλέπω τον Πανιώνιο, που ήταν το καμάρι της Ελλάδας, σε αυτήν την κατάσταση.

Είναι συνυφασμένη δηλαδή για σένα η Νέα Σμύρνη με τον Πανιώνιο;

Έτσι μεγάλωσα. Μπορεί να μην είναι έτσι σήμερα, αλλά εγώ έτσι μεγάλωσα.
Ας πούμε, Δήμαρχος δεν έβγαινε αν δεν ήταν του Πανιωνίου. Θυμάμαι στο Λύκειο, όταν έπαιζε ο Πανιώνιος το Λύκειο διαλυόταν. Όλα είχαν να κάνουν με τον Πανιώνιο. Μια ολόκληρη ζωή Νέα Σμύρνη, μπάσκετ και γενικά με τον αθλητισμό.Τελειώνοντας, ποια θα ήταν η ευχή σου γενικά και ειδικά;

Η Νέα Σμύρνη από τον Δήμαρχο μέχρι και τον Πανιώνιο πρέπει να κάνει ένα restart. Και η Νέα Σμύρνη και ο Πανιώνιος μου δίνουν την εντύπωση ότι είναι μια δεκαετία πίσω και έχουν χάσει το τρένο. Πάω σε άλλους Δήμους πχ Χαλάνδρι, Γλυφάδα και βλέπω να γίνονται πράγματα και λέω μπράβο, συγχαρητήρια.
Η Νέα Σμύρνη έχει μείνει πίσω στα πάντα. Έχει μείνει πίσω σε όλα. Ακόμα και η πλατεία έχει καταντήσει ένα πανηγύρι, γεμάτη σουβλατζίδικα, παντού τραπέζια. Μόνο οι Νεοσμυρνιώτες δεν την ευχαριστιούνται.
Είναι άτολμοι να βάλουν κανόνες. Άτολμοι να δώσουν ένα χρώμα. Χρειάζεται καινούρια πνοή σε όλα. Και αυτό ισχύει και για τον Πανιώνιο. Χρειάζονται άνθρωποι με όραμα.
Έχουμε 2021… οι απαιτήσεις της κοινωνίας είναι τελείως διαφορετικές από αυτές τις προηγούμενες δεκαετίες.
Θέλει καινούριο αίμα. Καινούρια μυαλά. Δεν χωράνε πια πολιτικάντηδες. Χρειάζονται άνθρωποι με όραμα και διάθεση για έργο.
Δεν σημαίνει ότι επειδή αλλάξαμε πέντε κάδους, στρώσαμε δυο γκαζόν και αλλάξαμε και μερικές πλάκες στα πεζοδρόμια, όλα είναι οκ. Τακτοποιήσαμε και δέκα δικούς μας στο Δήμο και άντε πάμε για τις επόμενες εκλογές.Πού είναι οι ποδηλατοδρόμοι; Που είναι η αστυνόμευση με την έννοια της προστασίας των δημοτών; Χρειάζονται αλλαγές και όραμα.