Κάθε ευρωπαϊκή και ταυτόχρονα σύγχρονη πόλη οφείλει να σέβεται όλους του πολίτες της ανεξαιρέτως. Όπως όλοι μας έτσι και οι πολίτες με αναπηρία έχουν το δικαίωμα στην προσβασιμότητα και την ελεύθερη μετακίνηση μέσα στη πόλη.
Δυστυχώς κάποια πράγματα τα οποία σήμερα, στον 21ο αιώνα, θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, δεν είναι και τόσο. Καθημερινά δεκάδες συμπολίτες μας με κινητικές δυσκολίες αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις μετακινήσεις τους, με την πολιτεία να παρακολουθεί αμέτοχη. Ακόμη και μια απλή βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς γι’ αυτούς μπορεί να καταλήξει σε εφιάλτη εξαιτίας ορισμένων ασυνείδητων που τους αντιμετωπίζουν ως πολίτες «δεύτερης κατηγορίας», ενώ σημαντικό ρόλο παίζουν και οι μη επαρκείς υποδομές που οφείλει να διαθέτει μια ευρωπαϊκή πόλη.
Τι κάνει λοιπόν ο δήμος Νέας Σμύρνης για τους συγκεκριμένους συμπολίτες μας; Απολύτως τίποτα!
Η έλλειψη αναπηρικών ραμπών είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της πλήρους αδιαφορίας της δημοτικής αρχής, η οποία επαναπαύεται στα αφιερώματα της βρετανικής Gurdian και ξεχνά να ασχοληθεί με την ουσία. Τόσα έργα βιτρίνας τα οποία επικεντρώνονται γύρω από τη πλατεία και το άλσος, αλλά κανένα ουσιαστικό έργο ώστε να βελτιώσει τα μικρά καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τα μικρά καθημερινά έργα είναι αυτά που βελτιώνουν την καθημερινότητα των πολιτών. Ενδεικτική είναι η κατάσταση που επικρατεί προς την άνω Νέα Σμύρνη. Βαδίζοντας κανείς προς τα εκεί και γενικότερα εκτός του κέντρου θα παρατηρήσει ότι οι αναπηρικές ράμπες είναι σχεδόν ανύπαρκτες, αλλά και όπου υπάρχουν ως επιστέγασμα της αδιαφορίας της πολιτείας έρχεται η έλλειψη παιδείας κάποιων συμπολιτών μας . Οι συγκεκριμένοι «σφραγίζουν» τις αναπηρικές ράμπες με τα ΙΧ τους, ενώ ακόμη και όταν δεν υπάρχουν αυτοκίνητα συναντά κανείς χίλια δυο εμπόδια που καθιστούν απαγορευτική την διέλευση των συμπολιτών μας που αντιμετωπίζουν προβλήματα κίνησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, τα άτομα αυτά αναγκάζονται να κυκλοφορούν στο δρόμο μαζί με τα αυτοκίνητα εφόσον δεν έχουν άλλη επιλογή, βάζοντας τον εαυτό τους σε κίνδυνο. Άλλοι πάλι αποφεύγουν τις μετακινήσεις με αποτέλεσμα να κλείνονται στον ευατό τους και να αποκόβονται από το κοινωνικό σύνολο.
Καλό θα ήταν λοιπόν όλοι μας να μπούμε έστω και για λίγα λεπτά στη θέση των συμπολιτών μας και να σκεφτούμε διπλά την επόμενη φορά που θα κλείσουμε με τα αυτοκίνητά μας αναπηρικές ράμπες και πεζοδρόμιο. Από τη μεριά του βέβαια ο Δήμος θα πρέπει να μεριμνήσει για την δημιουργία των κατάλληλων υποδομών που θα εξασφαλίσουν την ανεμπόδιστη μετακίνηση όλων των πολιτών ανεξαιρέτως. Οι «πόλεις-πρότυπα» γίνονται με έργα και όχι με αφιερώματα! Όπως προαναφέρθηκε, πολίτες β’ κατηγορίας δεν υπάρχουν. Εμείς οι ίδιοι τους δημιουργούμε με τις πράξεις μας, οδηγώντας τους στο περιθώριο.
Κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου τιμητικό για ένα δήμο σαν το δικό μας με την ιστορία που κουβαλά.
