Ένας ξεχαρβαλωμένες καναπές παρατημένος στη μέση του άδειου βρόμικου δρόμου, χθες βράδυ – όλη η περιγραφή της πόλης μας σε μια εικόνα: αδιαφορία, απαξίωση, βρομιά, “πρωτοπορία να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι” και “σιγά μην τους ρωτήσουμε κιόλας”…
Καθόμαστε και κοιτάμε αμήχανα εδώ και χρόνια αυτόν τον ξεχαρβαλωμένο καναπέ, στον οποίο μας προσκαλούν να καθίσουμε, προσπαθώντας να μας πείσουν πως πρόκειται για ένα ακόμη σπάνιο κομμάτι δεκάδων χιλιάδων ευρώ (κάπου 30.000 ευρώ λένε πληρώσαμε το τελευταίο), μοιράζοντας μας χάντρες και καθρεφτάκια σαν να είμαστε αφελείς ιθαγενείς.
Δράσεις πολιτισμού όπου πολιτισμός δεν υπάρχει πουθενά, σε μια πόλη που οι δημόσιες δράσεις υπήρχαν πριν καν γεννηθούν οι περισσότεροι τοπικοί άρχοντες, θλίψη και απογοήτευση για την εκμετάλλευση όσων θα έπρεπε να μας γεμίζουν χαρά.
“Διακριτικά” το λογότυπο της παράταξης της αντιδημάρχου παντού, “διακριτικά” τα φυλλάδιά της κάτω από τα φυλλάδια του event, καθόλου διακριτικά η κάλυψη της αφίσας αντιπάλου υποψηφίου, σε ένα σημείο απ’ όπου περνάμε όλοι καθημερινά -“μην τυχόν και μπερδευτούν και ψηφίσουν κανέναν άλλον”-, λες και πάθαμε στιγμιαία αμνησία. Δεν μπορείς να μην σκεφτείς πως “διακριτικά” διοργανώθηκε και ο αγώνας μέσα στη νύχτα, για να μην φανούν τα χάλια της πόλης.
“Διακριτικά” και η διοργάνωση συναυλιών από καλλιτέχνες που απευθύνονται πια σε ένα κοινό μέσης ηλικίας – ιδανικών ψηφοφόρων, λες και αρκεί το ένα “πάμε στον Άδωνι για καφέ” που θα μας χαϊδέψει τα αυτιά και μερικά σουβλάκια για να ξεχάσουμε τι γίνεται γύρω μας. Μέσα σε όλα και τα παιδιά μας που την ίδια ώρα αγωνίζονται να διαβάσουν για τις εξετάσεις τους με τις μουσικές και τη φασαρία στη διαπασών…
Μόλις λίγα μέτρα πιο κάτω, ο δρόμος μια ανοιχτή πληγή, ένα παρατημένο εργοτάξιο γεμάτο δίχτυα και σκάματα, με τους κατοίκους να αγωνίζονται καθημερινά για να βρουν τρόπο να περάσουν απέναντι, για μια θέση στάθμευσης, για μια σοβαρή απάντηση στο πότε θα φύγει η σκόνη και η βρομιά μπροστά από τα μαγαζιά και τα σπίτια τους. Διαλυμένα πεζοδρόμια-πάρκιγκ, ανύπαρκτες ράμπες ΑΜΕΑ και διαβάσεις, παγωμένα σχολεία, επικίνδυνες παιδικές χαρές ξέχυλοι κάδοι, μηδενική ανακύκλωση, δρόμοι γεμάτοι σκουπιδαριό από φυλλάδια ψηφοφόρων και πολύχρωμα χαρτάκια.
Σήμερα παρακολουθούμε αμήχανα τους υπεύθυνους να πανηγυρίζουν, ως συνήθως, γεμάτοι συγκίνηση για “μεγαλειώδεις” στιγμές – λες και δεν απευθύνονται σε Νεοσμυρνιώτες, λες και δεν ήμασταν εκεί, δεν ταλαιπωρηθήκαμε στους κλειστούς δρόμους, δεν είδαμε τη χλιαρή προσέλευση- και να μας μοιράζουν αστείες συγγνώμες για το κλείσιμο των δρόμων και την ενόχληση των μαθητών κατόπιν εορτής, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας. Σαν να ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου πιστεύουν πως αυτό που πέφτει στα κεφάλια τους είναι βροχή.
Βαρέθηκαμε να βλέπουμε χάντρες και καθρεφτάκια. Και ξεχαρβαλωμένους καναπέδες επίσης. Όλοι εμείς οι “περίεργοι, γκρινιάρηδες” Νεοσμυρνιώτες, που βλέπουμε την πόλη μας να καταστρέφεται, τον πολιτισμό μας να ευτελίζεται, τα χρήματά μας να πετιόνται σε προεκλογικές φιέστες με την επίφαση του ότι όλα γίνονται για εμάς, τους αφελείς ιθαγενείς.
Ευχαριστούμε, δεν θα κάτσουμε.
