Το τελευταίο διάστημα έρχονται στο φως της δημοσιότητας, οι αποτρόπαιες πράξεις που διαπράττουν τα ανθρωπόμορφα τέρατα της κοινωνίας μας. Δεν έχει περάσει ούτε μία εβδομάδα από το φρικτό έγκλημα της «μητέρας» στην Πάτρα, η οποία κατηγορείται με αδιάσειστα στοιχεία, ότι δολοφόνησε το ένα από τα τρία της παιδιά (αν όχι και τα τρία) ώσπου πληροφορούμαστε για μία ακόμα φρικτή είδηση, στην Νέα Σμύρνη, αυτήν την φόρα από έναν «πατέρα» κατά της κόρης του.
Αναλυτικότερα ο 47χρονος άνδρας Ρουμανικής καταγωγής φαίνεται να κακοποιούσε βάναυσα την κόρη του, στο σπίτι τους στην Νέα Σμύρνη. Η κακοποίηση μπορεί να είναι πολλών ειδών, είτε σεξουαλική, είτε σωματική, ακόμα και λεκτική, όπου η τελευταία ασκεί σημαντική επιρροή στην ψυχολογία του θύματος. Εν προκειμένω ο ανακριτής και ο εισαγγελέας έκριναν ότι ο κατηγορούμενος πρέπει να οδηγηθεί στις φυλακές για τα κακουργήματα της έκθεσης ανηλίκου και της βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης. Σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα, ο θύτης, αν η δικαιοσύνη διατελέσει σωστά το λειτούργημά της, πρέπει να τιμωρηθεί κατά το άρθρο 310 παράγραφος 2 του Ποινικού Κώδικα εδάφιο β΄ με κάθειρξη, δηλαδή με ποινή ίση ή μεγαλύτερη των 5 ετών, καθώς επιδίωκε την βαριά σωματική βλάβη. Παρόλα αυτά αφήνοντας το νομικό μέρος και αναλογιζόμενοι το ηθικό κομμάτι της υπόθεσης, είναι πράγματι αυτή η ποινή ανάλογη της ζημίας που προκάλεσε αυτό το «κτήνος» στο 10χρονο κοριτσάκι του;
Η φυλακή υποτίθεται ότι είναι ένα μέρος σωφρονισμού, για όσους παραβιάζουν τους νόμους. Μπορώ να δεχτώ ότι άξιοι σωφρονισμού είναι όσοι διαπράττουν μία κλοπή ή διατελούν μία ανθρωποκτονία βρισκόμενοι σε βρασμό ψυχικής ορμής, καθώς αυτά τα άτομα δύνανται έστω και σε μετέπειτα χρονικό διάστημα, να αναλογιστούν το λάθος τους. Πώς όμως το σωφρονιστικό σύστημα δύναται να λογικέψει έναν φρενοβλαβή, που δεν αγαπάει το ίδιο του το αίμα; Πώς θα λογικέψει ένα εγκληματία, που χωρίς κανέναν δισταγμό κακοποιεί ένα αθώο 10χρονο κοριτσάκι; Τι θα γίνει με την 10χρονη; Πώς θα μεγαλώσει χωρίς τους γονείς της συνοδευόμενη με τα ψυχολογικά τραύματα που ενδεχομένως της έχουν δημιουργηθεί; Υποτίθεται πως ένας πατέρας πρέπει να είναι ο «φύλακας άγγελος» του παιδιού του και όχι ο «δαίμονάς» του. Τα παιδία θέλουν γονείς και όχι στον άνεμο φτερά…
Ένα ακόμα γεγονός που δεν έχει σχολιαστεί αρκετά (κακώς κατ΄ εμέ) τόσο από τον τύπο όσο και από τα άτομα που έχουν πληροφορηθεί για αυτήν την αποτρόπαια πράξη, είναι η αδιαφορία των εκπαιδευτικών για την κατάσταση της μικρής. Πώς είναι δυνατόν ένας δάσκαλος να εθελοτυφλεί βλέποντας ένα δεκάχρονο κορίτσι να πηγαίνει στο σχολείο με μώλωπες στο σώμα και εγκαύματα στα χέρια; Το σχολείο εκτός από τον παιδαγωγικό του ρόλο οφείλει να ενδιαφέρεται τόσο για την ψυχολογική όσο και για την σωματική υγεία των μαθητών του. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η δικαιοσύνη οφείλει να σωφρονίσει τους εκπαιδευτικούς επιβάλλοντάς τους την ποινή της παράλειψης προσφοράς βοήθειας, όπου σύμφωνα με το άρθρο 307 του Ποινικού Κώδικα « Όποιος παραλείπει να σώσει άλλον από κίνδυνο ζωής, αν και μπορεί να το πράξει χωρίς κίνδυνο της δικής του ζωής ή υγείας, τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος ή χρηματική ποινή» . Εν προκειμένω οι δάσκαλοι δεν θα διακινδύνευαν την ζωή τους ενημερώνοντας τις αρχές για την περιπέτεια της αβοήθητης μαθήτριάς τους.
Όλα αυτά τα γεγονότα με κάνουν, πιστεύω και εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο, να «αρρωσταίνω» για το ανθρώπινο γένος, τόσο για την βαναυσότητα που υπάρχει σε αυτό όσο και για την αδιαφορία που το διέπει κατά περίσταση. Ελπίζω η δικαιοσύνη να λειτουργήσει σωστά επιρρίπτοντας στον καθένα τις ευθύνες που του αναλογούν. Κλείνοντας το άρθρο μου, θέλω να σας υπενθυμίσω το εξής: «κάθε παιδί αξίζει έναν γονέα, αλλά κάθε γονέας δεν αξίζει ένα παιδί»
