Η λεωφόρος Συγγρού. Ένας από τους μεγαλύτερους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας της Αθήνας, με τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία και τα γραφεία των μεγαλύτερων πολυεθνικών να δεσπόζουν στα δυό της άκρα… Η υπέργεια πλευρά της λουσμένη από το φως… Όλα αυτά σε πλήρη αντίθεση με το σκοτάδι που επικρατεί στις υπόγειες διαβάσεις που χρησιμοποιούνται για να τη διασχίσουν με ασφάλεια οι πεζοί. Εκατοντάδες κάτοικοι της Νέας Σμύρνης, αλλά και των γύρω δήμων (Καλλιθέα, Νέος Κόσμος κ.ο.κ) κατεβαίνουν καθημερινά τα σκαλιά και τις ράμπες των υπογείων διαβάσεων της Συγγρού για να περάσουν με ασφάλεια έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας με σκοπό να φτάσουν στον όποιο προορισμό τους. Και μιλώντας για ασφάλεια, μάλλον δεν αναφερόμαστε στις υπόγειες διαβάσεις που όλοι γνωρίζουμε. Και τι ασφάλεια να έχεις σε ένα σκοτεινό υπόγειο, όπου το μόνο που μπορείς να συναντήσεις μετά τα μεσάνυχτα είναι κάποιον ναρκομανή, κάποιον άστεγο που κοιμάται ή τις λακκούβες νερού που σχηματίζονται από τις διαρροές της οροφής του και από θαύμα δεν έχουν προκαλέσει κάποια σοβαρή καταστροφή ακόμα; Σε πιάνει μία ανατριχίλα και το σκέφτεσαι διπλά όταν έρχεται η στιγμή να διασχίζεις την -χωρίς φωταγώγηση πάντα-αυτή διάβαση. Δεν είναι λίγα άλλωστε τα θύματα ληστείας σε αυτές τις διαβάσεις τις βραδινές ώρες. Ο μόνος που μπορεί να συναντήσεις και να νιώσεις πλέον ασφαλής στις διαβάσεις μετά τη δύση του ηλίου είναι ο Γιώργος Μανολόπουλος, ο άστεγος που κοιμάται τα τελευταία χρόνια στην διάβαση της Εφέσου… Άντε να σου κάνει συντροφιά κανένα από τα δεκάδες συνθήματα στους τοίχους ή κανάς σωρός από τα σκουπίδια που μαζεύεται εκεί χάμω… Προσωπική εμπειρία μιας και αυτό το άρθρο με εκφράζει απόλυτα. Γυρνώντας από βραδινή έξοδο ως πρωτοετής φοιτήτρια τότε, δεν ήταν και πολύ αργά, γύρω στις 11 το βράδυ που ο περισσότερος κόσμος είναι ακόμα ξύπνιος, δεν έχω άλλη επιλογή από το να επιστρέψω σπίτι μου με το λεωφορείο από το κέντρο της Αθήνας, το οποίο με αφήνει στην απέναντι πλευρά της Συγγρού από αυτή που μένω. Αναγκασμένη αλλά και αποφασισμένη να περάσω την υπόγεια διάβαση στη στάση Χρυσάκη, περιμένω λίγη ώρα να δω αν κάποιος συνεπιβάτης μου που κατέβηκε στην ίδια στάση θα τη διασχίσει για να νιώσω κάπως πιο ασφαλής ή αν θα κάνω μόνη μου το μεγάλο βήμα. Κατεβαίνω λοιπόν – μόνη τελικά- τα σκαλιά. Μόλις φτάνω στο τελευταίο κοιτάω μέσα στη διάβαση και αντικρίζω καμιά δεκαριά αγόρια, όχι πολύ μεγαλύτερα μου. Οι δύο να έχουν πιαστεί στα χέρια, οι άλλοι δύο με όπλο στο χέρι και ο ένας από όλους που με κοιτάζει. Προχωράω ευθεία κι απλώς ανεβαίνω πάλι πάνω στο δρόμο από τη μεριά της ράμπας για να μην κινήσω υποψίες. Το αποτέλεσμα; Να τηλεφωνήσω στον πατέρα μου να με μαζέψει και να πάρω δίπλωμα οδήγησης λίγους μήνες μετά. Είναι ηλίου φαεινότερον μετά από όλα τα προαναφερθέντα, ότι η ανάγκη να βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι διέλευσης των πεζών στη λεωφόρο Συγγρού είναι επιτακτική ανάγκη. Ας φροντίσει ο εκάστοτε δήμος αρχικά, για όσο θα υπάρχουν ακόμα αυτές οι υπόγειες διαβάσεις να καθαριστούν και να απολυμανθούν, κάτι που είναι απαραίτητο για τη διασφάλιση της υγείας των πολιτών, πόσο μάλλον σε μία εποχή πανδημίας… Έπειτα, ας αφυπνιστούν οι εκάστοτε αρμόδιοι να ξεκινήσουν το σχεδιασμό και τα έργα για να χτιστούν επιτέλους υπέργειες διαβάσεις, όπως συνέβη στην περίπτωση της Λεωφόρου Ποσειδώνος, όπου να τονίσουμε, δεν τιθόταν καν πρόβλημα τρόμου για τη διέλευσή της από τους πολίτες και υπήρχαν κανονικά φανάρια, τα οποία όμως αποδείχθηκε ότι δεν επαρκούσαν για την ασφάλεια των διαβατών. Οι υπέργειες διαβάσεις με έναν σωστό σχεδιασμό, όχι μόνον θα δώσουν λύση στο πρόβλημα της ακαταστασίας που επικρατεί στις υπόγειες, αλλά θα επιτρέψουν στον κάθε πολίτη να μπορεί να μετακινηθεί με ασφάλεια στο δήμο του και στη δουλειά του καθ’ολη τη διάρκεια του 24ώρου. Ο επίλογος και τα σχόλια ας αφεθούν στην κρίση του κάθε αναγνώστη που ταυτίζεται και βιώνει τα όσα περιγράφω. Τα συμπεράσματα κι η επίλυση ας αφεθεί σε όσους κλείνουν τα μάτια μπροστά σε ένα τόσο καίριο ζήτημα για το Δήμο μας. Καλό και ασφαλή χειμώνα σε όλους.
