Επειδή παρατηρώ γύρω μου πολύ ντόρο, ακόμα περισσότερη σύγχυση και, τέλος, μυριάδες αισθητά κύματα μίσους, κρίνω σκόπιμο να παγώσουμε προς στιγμήν τις εξελίξεις, που τρέχουν πιο γρήγορα κι από τον ίδιο τον χρόνο, και, παραμερίζοντας όλην εκείνη τη βαθύρριζη οργή που θεριεύει μέσα μας και που εύκολα βρίσκει κι εξωτερικεύεται, να καθίσουμε και να σκεφτούμε.
Αλήθεια, προς τι τόση σύγχυση; Τα γεγονότα είθισται να είναι γεγονότα. Κι αυτές τις μέρες για γεγονότα μιλούμε, έτσι δεν είναι; Κι όλοι μιλούμε για τα ίδια ακριβώς γεγονότα. Μα πολλές είναι οι απόψεις. Μολαταύτα, στα γεγονότα δεν χωρούν οι απόψεις, μιας και μπορούμε να έχουμε τις δικές μας απόψεις ασφαλώς μα επουδενί τα δικά μας γεγονότα – αυτό θα ήταν αυταπάτη. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Θαρρώ πως αυτό που συμβαίνει και που πρέπει να προσέξουμε πιο πολύ αφορά στον πιο αθόρυβο και τερατώδη κίνδυνο που κρύβεται σα λυσσασμένο σκυλί πίσω απ’ όλα ετούτα τα διάφορα θορυβώδη και τερατώδη γεγονότα. Αφορά εν ολίγοις στην τηλεόραση, που όλοι τόσο πιστά κι απρόσκοπτα κατακρίνουμε, μα συνάμα που όλοι τόσο πιστά κι απρόσκοπτά αφήνουμε να μας βάψει με το δικό της χρώμα. Δίχως να γνωρίζω καναλάρχες και λοιπούς, παρατηρώ με βεβαιότητα ότι κάθε κανάλι τείνει να προβάλλει τα αντικειμενικά γεγονότα με τέτοιο τρόπο που γεννάται μια υποκειμενική θεώρηση αυτών. Γιατί; Συμφέροντα.
Τι οφείλει, λοιπόν, να κάνει ένας που κάθεται στον καναπέ του και βλέπει στην τηλεόραση όλα αυτά; Πρώτα απ’ όλα να σηκωθεί. Ο καναπές σε τέτοιες περιπτώσεις είθισται να είναι ό,τι πιο αντιδημοκρατικό. Κι αυτό είναι αποδεδειγμένο γεγονός. Δεν χωρούν απόψεις. Η απάθεια κι η άκριτη υιοθέτηση υπούλως μεταδιδόμενων απόψεων είναι έγκλημα. Οφείλει, λοιπόν, κανείς, στο πλαίσιο ενός κόσμου του θεάματος και της εικόνας, να διεισδύει στην εικόνα που του προβάλλεται τόσο δυνατά, να την αναλύει και να τη διυλίζει. Το ίδιο οφείλει να κάνει με τις απόψεις, να τις αποκολλά απ’ τα γεγονότα σαν τα λέπια από το ψάρι. Μόνον έτσι, μπορεί κανείς να καταστεί σήμερα άξιος δημοκράτης, δηλαδή μέσω της ορθής κρίσης, μιας κι αυτή η τελευταία (η κρίση δηλαδή) είναι στην εποχή μας ό,τι πιο μισητό. Να, είναι όλοι εκείνοι οι φωνακλάδες που τρέμουν στην κρίση του ατόμου, η οποία και μπορεί να κάνει τόσο ανήκουστη φασαρία που θα τους κουφάνει.
