Επιτέλους ήρθε το ΤΏΡΑ

Επιτέλους ήρθε το ΤΏΡΑ

Καταιγισμός αντιδράσεων και σχολίων έχει προκύψει, δικαίως, τις τελευταίες ημέρες, μετά τη γενναία, συγκλονιστική δήλωση της χρυσής ολυμπιονίκη στην ιστιοπλοΐα, Σοφίας Μπεκατώρου σχετικά με το βιασμό της από παράγοντα της ομοσπονδίας ιστιοπλοΐας, αλλά και έπειτα από τις δηλώσεις της Ζέτας Δούκα, της Ευδοκίας Ρουμελιώτη, της Κατερίνας Γερονικολού και άλλων ηθοποιών, όσον αφορά τη λεκτική και ψυχολογική κακοποίηση που επανειλημμένα υπέστησαν από το συνάδελφό τους, Γιώργο Κιμούλη, κατά την επαγγελματική συνεργασία τους μαζί του. Ο κατηγορούμενος για το βιασμό της Σοφίας Μπεκατώρου, Αριστείδης Αδαμόπουλος, αρνήθηκε τις κατηγορίες της, και ο Γιώργος Κιμούλης χαρακτήρισε τις δηλώσεις της ηθοποιού Ζέτας Δούκα γενικές, αόριστες, με ψευδή στοιχεία και υπερβολές, προσθέτοντας πως «είναι της μόδας τώρα οι καταγγελίες σαν αυτή της κυρίας Μπεκατώρου». Όλο και περισσότερα θύματα οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης, αρχίζουν να μιλούν ανοιχτά για όσα βίωσαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν πρώην φοιτήτριες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που καταγγέλλουν, ανεπίσημα, προς το παρόν, πρώην καθηγητή τους, του ιστορικού τμήματος για σεξουαλική παρενόχληση, αλλά και οι δηλώσεις του ηθοποιού Γιώργου Χρυσοστόμου για τη σεξουαλική παρενόχληση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει στα δεκάξι του χρόνια.

untitled imageΟι ολοένα αυξανόμενες δηλώσεις «τύπου Μπεκατώρου», ενισχύουν το κίνημα #metoo, που παροτρύνει θύματα, ανεξαρτήτου φύλου ή ηλικίας, σεξουαλικής, ψυχολογικής, σωματικής και λεκτικής κακοποίησης να μιλήσουν για το βίωμά τους και να καταγγείλουν τον εκάστοτε θύτη. Τα θύματα κακοποίησης ζουν ανάμεσά μας, περπατούν δίπλα μας στο πεζοδρόμιο, κατοικούν και στην περιοχή μας, στη Νέα Σμύρνη, ή στα περίχωρα, μας κοιτούν φοβισμένα ή αποφασιστικά στα μάτια. Στα θύματα κακοποίησης ανήκουν η γιαγιά μας, η μαμά, η αδερφή ή ο αδερφός μας, εκείνο το ανήσυχο αγόρι στο λεωφορείο, ή εκείνος ο διστακτικός έφηβος στο τελευταίο θρανίο, ή ακόμη και ο εαυτός μας. Τα θύματα επαναφέρουν ξανά και ξανά στο μυαλό τους τη σκηνή του βιασμού ή της κακοποίησης που έχουν βιώσει. Κατηγορούν τον εαυτό τους, απλοποιούν το γεγονός, το διαγράφουν επιμόνως από τη μνήμη τους, ενώ εκείνο έρχεται και σφηνώνει ξανά στις σκέψεις τους. Αισθάνονται την ανημποριά, την ντροπή, την ανικανότητα αποφυγής του περιστατικού, την αηδία. Φοβούνται ξανά, πολύ, πάντα. Αν βιώνεις κάτι παρόμοιο, μίλα. Μίλησε τώρα. Τώρα που η Σοφία έκανε την αρχή κι ο κόσμος άκουσε και κατηγόρησε αυτόν που έπρεπε, επιτέλους. Επιτέλους ήρθε το τώρα! Το τώρα της αλήθειας! Αν υποφέρεις, κάνε την καταγγελία σου. Δεν αξίζεις τον πόνο, ούτε ο θύτης σου αξίζει την ελευθερία του, εφόσον στερεί τη δική σου. Μην ντρέπεσαι. Η ντροπή ανήκει εξ’ ολοκλήρου στο θύτη. Αν είσαι γυναίκα, άντρας ή παιδί που κακοποιείται, κάλεσε στο 15900 ή στο 1056 αντίστοιχα. Για να εξαφανιστεί πια η «μόδα» της ψυχικής ή/και σωματικής κακοποίησης χωρίς συνέπειες και να επικρατεί μόνο η «μόδα» της καταγγελίας. Καμία ανοχή σε κανέναν Αδαμόπουλο, σε κανέναν Κιμούλη. Για την ασφάλεια της κάθε Σοφίας, Ζέτας, Κατερίνας και του κάθε Γιώργου. Για να μπορεί κάθε παιδί να δηλώνει με βεβαιότητα, αυτό που δήλωσε διστακτικά η μικρή κόρη της Σοφίας Μπεκατώρου: «Μαμά, τώρα νιώθω ότι όταν μεγαλώσω, δε θα φοβάμαι πια».

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *